Rozdział 11 ~ Czekaj ja cię znam...

Rozdział dedykowany Kornelii Ferro, która mnie motywuje w komentarzach :)

"A to będzie kolor mojej ściany" - w koszyku wylądowała duża puszka białej farby. Tak, to prawda. Ludmiła postanowiła naprawdę zamieszkać z tatą. I miała rację - Priscilla nie przejęła się zbytnio pobytem córki w Mediolanie. Wręcz przeciwnie - nie miała z tym kłopotu. Tak więc kontynuując. Ludmiła wraz ze swym tatą byli w sklepie budowniczym, a zarazem meblarskim. Wybrała już kolor ścian jak i kilka mebli. Jej sofa będzie biała, a jedna ze ścian będzie z lekkim połyskiem. Poszła znaleźć idealny dywan, a gdy wracała z mięciutkim rulonem, wpadła na jakiegoś chłopaka. To on. Ten z lotniska. "Przeproszę i pójdę" - pomyślała. Jednak, no cóż trafiła na tego, co jest pamiętliwy. 

- Czekaj ja cię znam - zaczął. - To ty.... dziewczyna z lotniska.

- Nie, pomyliłeś się, nie wiem kim jesteś - ucięła i pobiegła w stronę taty.
- Ale poczekaj... - zawołał za nią, ale ta nie zwracała na niego uwagi.

Gdy kupili wszystko i zapłacili, wrócili do domu. Wypakowali materiały z auta, które wynajął tata Lu, aby to wszystko przewieźć. Jej tata zaczął malować ściany, w pustym pokoju dziewczyny. Ona postanowiła przygotować wszystkie podręczniki do nowej szkoły. Była szczęśliwa, bo wreszcie będzie chodzić do szkoły.

Kolejny dzień...

Ludmiła szła dziś do nowej szkoły. Spakowała się w dużą, czarną torbę, a ubrała białą koszulkę, spódnicę o jaskrawo-różowym kolorze oraz czarnych balerinkach. Wyglądała bardzo dziewczęco, a zarazem ładnie. Zrobiła też lekki, jasno-różowy makijaż. Wyruszyła z domu. Mediolan wydawał się jej być bardzo tajemniczym miastem. Powoli szła uliczkami, których nie znała. Doszła do szkoły. Był nią ogromny budynek z wielkim transparentem "Liceum ogólnokształcące nr 37". "No to wio!" - pomyślała i ruszyła w stronę drzwi.

W środku nie było dużo osób. Ludmiła zaczęła szukać sekretariatu. Kiedy go znalazła odebrała klucz do swojej szafki i podeszła do niej. Wzięła z domu kilka rzeczy, które chciała w niej mieć. Powiesiła w szafce plan lekcji i sprawdziła jaka jest jej pierwsza lekcja. Była to chemia. Wzięła książki i poszła pod salę.

Zaczęła się lekcja, Ludmiła usiadła w jakiejś ławce, nie zależało jej na miejscu, w którym usiądzie. Obok niej pojawił się chłopak. "No nie, to znowu on!" - pomyślała Ludmiła. To znów ON. Tak, chłopak z lotniska. A no, i ze sklepu. Usiadł on obok.


Nagle do sali weszła nauczycielka. Była wysoka, miała pięknie upiętego koka. Kobieta popatrzyła badawczo na Ludmiłę. Dziewczyna szubko wstała i zaczęła nerwowo mówić.

- Nazywam się Ludmiła Ferro. Jestem nową uczennicą klasy 1D.
- Bardzo dobrze, możesz usiąść. Zaczynamy lekcję.

Ludmiła zaczęła  szybko szukać w torebce podręcznika, ale jak na złość go nie wzięła.

- Mogę korzystać z twojego podręcznika razem z tobą? Proszę...
- No dobrze... 

Po lekcjach Ludmiła szybko wróciła do domu, bo nie chciała spotkać tego chłopaka. Weszła, była sama. Nagle ktoś zadzwonił do drzwi.

~~**~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~**~~

Kto odwiedził Ludmiłę? Już niedługo!!! No, nareszcie rozdział! Długo czekaliście.. Przepraszam!!! Będą częściej!!! A no i mamy ładne menu stron!!! + Następny o Leonie... chyba XD

12 rozdział = 2 komentarze

Wierzę w Was...
Tosia... <3